Zapalenie ścięgna Achillesa i jego przyczepu do kości piętowej stanowi znaczący odsetek problemów z jakimi pacjenci ortopedyczni konsultują się z lekarzem. Tendinopatia ścięgna Achillesa oprócz typowych objawów klinicznych takich jak ból i obrzęk, powoduje zmianę struktury samego ścięgna, co zmniejsza jego odporność na dalsze uszkodzenia i możliwości regeneracyjne. Rozpoczynające się dolegliwości związane z początkową fazą tendinopatii często są ignorowane przez pacjentów, ponieważ nie zdają sobie sprawy z powagi problemu lub odkładają wizytę u lekarza na później, a odsunięcie leczenia w czasie może prowadzić do gorszych efektów terapeutycznych. Dlatego by uniknąć nieodwracalnych uszkodzeń, zaleca się podjęcie wczesnych i holistycznych działań mających na celu jak najszybszy powrót pacjenta do sprawności fizycznej.

W leczeniu tendinopatii ścięgna Achillesa wykorzystuje się ortezy (okresowe unieruchomienie), wkładki, rehabilitację (ćwiczenia ekscentryczne, rozciąganie), fizykoterapię, farmakoterapię i leczenie biologiczne ( Orthokine lub osocze bogatopłytkowe).

Insulinooporność

To przewlekły, potencjalnie odwracalny stan zmniejszonej wrażliwości tkanek docelowych (tkanki tłuszczowej, wątroby i mięśni szkieletowych) na działanie insuliny, który prowadzi do długotrwałej ogólnoustrojowej hiperinsulinemii.

Najczęstszą przyczyną rozwoju insulinooporności jest znaczne obciążenie komórek nadmiarem zapasów energetycznych przez nagromadzenie tłuszczu w ich wnętrzu, co z kolei uruchamia szereg mechanizmów ograniczających dalszy napływ glukozy i kwasów tłuszczowych do komórek. Z tego powodu insulinooporność jest synonimem nadwagi i otyłości, gdyż najczęściej jest ich konsekwencją.

Insulinooporność jest także, a może przede wszystkim(!) niezależnym od otyłości czynnikiem patogenetycznym zespołu policystycznych jajników (PCOS). Zwiększone stężenie insuliny indukuje w jajniku nieprawidłową sygnalizację metaboliczną, która w połączeniu z pobudzeniem steroidogenezy prowadzi do objawów zwiększonego stężenia androgenów – hiperandrogenemii, stanowiącej główny element obrazu klinicznego tego zespołu. Potwierdzają to badania, które wykazały, że u nieotyłych kobiet z PCOS hiperinsulinemia występuje istotnie częściej niż u nieotyłych, zdrowych kobiet…

U kobiet z zespołem policystycznych jajników insulinooporność pogłębia się wraz ze wzrostem wartości BMI (Body Mass Index). Insulinooporność występuje nawet u 95% kobiet z PCOS, którym towarzyszy nadmierna masa ciała.

Przekłada się to na znacząco zwiększone ryzyko choroby sercowo-naczyniowej u kobiet z zespołem policystycznych jajników w porównaniu ze zdrowymi kobietami w tym samym wieku…